Lato, kurwa.

Stalowo szare chmury na horyzoncie zawistują burzę, która pewnie nie nadejdzie. Chmury przeturlają się majestatycznie po niebie i ślad po przyjemnym cieniu zaginie, świat powróci do zwyczajowego letniego żaru, lejącego się z nieba niemalże namacalnymi strumieniami. Jest mi gorąco, nie do zniesienia gorąco! Pepsi w szklance przy łóżku się skończyła, siedzę tedy jak koń - o samej wodzie - i czekam na lepsze czasy, na miłość życia i na nowy film z Dolphem Lundgrenem.

Zerwał się wiatr, niemalże huragan. Dzisiaj było chyba jeszcze bardziej gorąco niż wczoraj. Być może jednak nadciągnie ta burza, w końcu jest chyba jakiś limit, do którego może się nagrzać powietrze bez wywołania spontanicznej eksplozji. Dawno nie było tak pięknego wietrzyska, aż musiałam iść na balkon, żeby na własnej skórze poczuć orzeźwiające podmuchy. Prawie zdmuchnęło mi łeb z karku. Cudownie.

I jeszcze te pierdolone moskity, wszędzie moskity! Jak w Indiach normalnie, tylko mniej śmierdzi.